- Pandus
- pandus, a, um, adj. [2. pando], bent, crooked, curved (mostly poet.; syn.: curvus, uncus): carina, Enn. ap. Vet. Schol. in Stat. Achill. 1, 558 (Ann. v. 560 Vahl.); Verg. G 2, 445:II.
rami, Ov M. 14, 660: juga,
id. Am 1, 13, 16:juvencae pandis cornibus,
id. M. 10, 271:delphines,
id. Tr. 3, 10, 43: rostrum, id. M. 10, 713:asellus,
crook-backed, id. A. A. 1, 543:pandā urceus ansā,
Mart. 14, 106, 1; Sil. 3, 277.—In prose:hominem nigrum et macrum et pandum,
Quint. 6, 3, 58:cupressus et pinus habentes umoris abundantiam in operibus solent esse pandae,
to warp, Vitr. 2, 9.—Pandus, i, m., a Roman surname:Latinius Pandus,
Tac. A. 2, 66.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.